ApofasismenosPsyxakias
Καραφλοφυτευθείς Νεο-Κουκλεντές
Συναγωνιστές, ακούστε να δείτε εφιάλτη που είδα ψες να πάθετε πλάκα.
Να αναφέρω πως γενικά έχω συμφιλιωθεί με το NW3 και την επερχόμενη ράφλα μου, δηλαδή δεν το σκέφτομαι όλη μέρα, ούτε τρελαίνομαι όπως όταν πρωτοκατάλαβα ότι έχανα τα μαλλιά μου. Με πιάνουν που και που κάτι ψυχωτικά επεισόδια που πραγματικά τρελαίνομαι πως το μαλλί μου είναι πια τελείως χάλια, αλλά είναι πολύ σπάνια και έρχονται και φεύγουν εντελώς απρόσμενα, ψυχάκιας γαρ. ΜΜ δεν σκέφτομαι να κάνω, καθώς αφ'ενός δεν θέλω να πάρω φιναστερίδη και αφ'ετέρου δεν έχω να διαθέσω τα χρήματα για να πάω στον Καναδά. Ενημερώνομαι γύρω απο το θέμα πάντως, χωρίς να το σκέφτομαι διαρκώς.
Χθες βράδυ λοιπόν για κάποιο λόγο με είχε πιάσει φοβερή δυσφορία για το μαλλί. Είχα τρελαθεί και είχα πολύ καιρό να 'χω τέτοιο επεισόδειο. Κοιμάμαι λοιπόν με τα πολλά πολλά και τί βλέπω;
Είχα πάει Αμερική λέει, να βάλω μαλλί στο Rassman (...) αφού πρώτα τον είχα διαλέξει απο μια μεγάλη οθόνη υπολογιστή γεμάτη επιλογές, η μια πιο ακριβή απο την άλλη. Ήμουν λέει VIP εδώ και θα μου έκανε την επέμβαση ο ίδιος γιατί αφ'ενός του τα 'σκαγα χοντρά και αφ'ετέρου ήθελε μετά λέει να βγω στα media και ν'ανακοινώσω πως η μεταμόρφωσή μου ήταν δουλειά του. Κάναμε μια συνέντευξη τύπου και πήραμε "ΠΡΙΝ" φωτογραφίες (Ολ'αυτά σ'ένα υπερχλιδάτο, όμορφο ιατρείο) και μετά με κάλεσε μόνο μου να περάσω στο χειρουργείο. Ήταν μια πόρτα βρώμικη, πράσινη και χάλια, σα νοσοκομείου παλιού. Πίσω απο εκεί ήταν ατελείωτοι διάδρομοι τσιμεντένιοι και ράφια. Σε κάθε ράφι υπήρχε ένα μπούστο πλαστικό και πάνω είχε ένα ζωντανό σκάλπ, το καθένα σε άλλη φάση επούλωσης, με διαφορετική ποσότητα τριχών επάνω και γεμάτα πληγές.
"Τι είναι αυτά;" του λέω.
"Α μη δίνεις σημασία, θα σου δώσουμε καλό εσένα!" Ήταν και κάποιοι άλλοι ασθενείς που κάθονταν σε σκαμπό εδώ και 'κει, όλοι με πληγιασμένα, μόλις εγχειρισμένα σκάλπ, ο καθένας με άλλη πυκνότητα στο μαλλί, κανείς όμως τούμπανο ή πραγματικά εντάξει.
"Αυτό άστο εδώ" μου λέει. Κοιτάω τα χέρια μου και συνειδητοποιώ ότι κρατάω ένα υγρό σκάλπ, με χίλιες πληγές που λέει ήταν το δικό μου. Είχα όμως και τα κανονικά μου μαλλιά όπως τα 'χω τώρα. Άρχισα να τρέχω τότε για να φύγω και όπως έτρεχα μ'έπιανε η νάρκωση και βυθιζόμουν σε λήθη. Άνοιξα τα μάτια με τεράστια ταραχή κι ένα συναίσθημα "Τώρα έγινε η εγχείρηση;" Πήγα για κατούρημα και είχα χτυποκάρδι όπως όταν έβλεπα εφιάλτες μικρός.
Έβαλα ουισκάρα μετά και σταδιακά αποτίναξα τον εφιάλτη, έπεσα μετά κοιμήθηκα σα ζώο. Ήταν πολύ άρρωστο όμως και με τρόμαξε γιατί δεν έκανα τέτοιες σκέψεις γενικά. Η υφή των υγρών, τζελαρισμένων και πληγωμένων σκάλπ ήταν πολύ αληθινή. Στο όνειρο υποννοείτο ότι κανείς δεν "έβαζε" μαλλιά, απλά του 'ντυναν το κεφάλι με ένα απο κείνα τα νεκροζώντανα σκάλπ και πήγαινε και του το άλλαζαν όποτε είχε πρόβλημα.
Σάπιο ρε πούστη και εδώ είναι το μόνο μέρος που μπορώ να το πω χωρίς να με πάρουν με τις πέτρες.
Replicel σώσε μας
Να αναφέρω πως γενικά έχω συμφιλιωθεί με το NW3 και την επερχόμενη ράφλα μου, δηλαδή δεν το σκέφτομαι όλη μέρα, ούτε τρελαίνομαι όπως όταν πρωτοκατάλαβα ότι έχανα τα μαλλιά μου. Με πιάνουν που και που κάτι ψυχωτικά επεισόδια που πραγματικά τρελαίνομαι πως το μαλλί μου είναι πια τελείως χάλια, αλλά είναι πολύ σπάνια και έρχονται και φεύγουν εντελώς απρόσμενα, ψυχάκιας γαρ. ΜΜ δεν σκέφτομαι να κάνω, καθώς αφ'ενός δεν θέλω να πάρω φιναστερίδη και αφ'ετέρου δεν έχω να διαθέσω τα χρήματα για να πάω στον Καναδά. Ενημερώνομαι γύρω απο το θέμα πάντως, χωρίς να το σκέφτομαι διαρκώς.
Χθες βράδυ λοιπόν για κάποιο λόγο με είχε πιάσει φοβερή δυσφορία για το μαλλί. Είχα τρελαθεί και είχα πολύ καιρό να 'χω τέτοιο επεισόδειο. Κοιμάμαι λοιπόν με τα πολλά πολλά και τί βλέπω;
Είχα πάει Αμερική λέει, να βάλω μαλλί στο Rassman (...) αφού πρώτα τον είχα διαλέξει απο μια μεγάλη οθόνη υπολογιστή γεμάτη επιλογές, η μια πιο ακριβή απο την άλλη. Ήμουν λέει VIP εδώ και θα μου έκανε την επέμβαση ο ίδιος γιατί αφ'ενός του τα 'σκαγα χοντρά και αφ'ετέρου ήθελε μετά λέει να βγω στα media και ν'ανακοινώσω πως η μεταμόρφωσή μου ήταν δουλειά του. Κάναμε μια συνέντευξη τύπου και πήραμε "ΠΡΙΝ" φωτογραφίες (Ολ'αυτά σ'ένα υπερχλιδάτο, όμορφο ιατρείο) και μετά με κάλεσε μόνο μου να περάσω στο χειρουργείο. Ήταν μια πόρτα βρώμικη, πράσινη και χάλια, σα νοσοκομείου παλιού. Πίσω απο εκεί ήταν ατελείωτοι διάδρομοι τσιμεντένιοι και ράφια. Σε κάθε ράφι υπήρχε ένα μπούστο πλαστικό και πάνω είχε ένα ζωντανό σκάλπ, το καθένα σε άλλη φάση επούλωσης, με διαφορετική ποσότητα τριχών επάνω και γεμάτα πληγές.
"Τι είναι αυτά;" του λέω.
"Α μη δίνεις σημασία, θα σου δώσουμε καλό εσένα!" Ήταν και κάποιοι άλλοι ασθενείς που κάθονταν σε σκαμπό εδώ και 'κει, όλοι με πληγιασμένα, μόλις εγχειρισμένα σκάλπ, ο καθένας με άλλη πυκνότητα στο μαλλί, κανείς όμως τούμπανο ή πραγματικά εντάξει.
"Αυτό άστο εδώ" μου λέει. Κοιτάω τα χέρια μου και συνειδητοποιώ ότι κρατάω ένα υγρό σκάλπ, με χίλιες πληγές που λέει ήταν το δικό μου. Είχα όμως και τα κανονικά μου μαλλιά όπως τα 'χω τώρα. Άρχισα να τρέχω τότε για να φύγω και όπως έτρεχα μ'έπιανε η νάρκωση και βυθιζόμουν σε λήθη. Άνοιξα τα μάτια με τεράστια ταραχή κι ένα συναίσθημα "Τώρα έγινε η εγχείρηση;" Πήγα για κατούρημα και είχα χτυποκάρδι όπως όταν έβλεπα εφιάλτες μικρός.
Έβαλα ουισκάρα μετά και σταδιακά αποτίναξα τον εφιάλτη, έπεσα μετά κοιμήθηκα σα ζώο. Ήταν πολύ άρρωστο όμως και με τρόμαξε γιατί δεν έκανα τέτοιες σκέψεις γενικά. Η υφή των υγρών, τζελαρισμένων και πληγωμένων σκάλπ ήταν πολύ αληθινή. Στο όνειρο υποννοείτο ότι κανείς δεν "έβαζε" μαλλιά, απλά του 'ντυναν το κεφάλι με ένα απο κείνα τα νεκροζώντανα σκάλπ και πήγαινε και του το άλλαζαν όποτε είχε πρόβλημα.
Σάπιο ρε πούστη και εδώ είναι το μόνο μέρος που μπορώ να το πω χωρίς να με πάρουν με τις πέτρες.
Replicel σώσε μας
