Mengoni είπε:
Δύο παρατηρήσεις θα ήθελα να κάνω:
1) Αρκεί η διατροφή για να αντιμετωπιστεί ( στο βαθμό που είναι δυνατό) η ΑΑ;;; Εδώ θα ήθελα και την γνώμη των έμπειρων kapa , gomi....
2) Στη δεύτερη φωτό εκτός από χτενισμένα τα μαλλιά του φαίνονται και ισιωμένα!!! Όσοι έχετε κατσαρά μαλλιά γνωρίζεται πολύ καλά πως αν τα ισιώσεται φαίνεται ότι έχετε διπλάσια πυκνότητα... και το παιδί στη φώτο έχει κατσαρά κατα τη γνώμη μου...
ΥΓ: Κάποια στιγμή ένας συνάδελφος χημικός μου είχε πει ότι 9/10 περιπτώσεις τριχόπτωσης θεραπεύονται με τη διατροφή εκτός αν όλοι στην οικογένεια έχουν θέμα κληρονομικότητας!!!
''Τροφή'' για σκέψη και συζήτηση.
Φίλε mengoni, το θέμα της διατροφής το έχουμε αναφέρει πολλές φορές σε διάφορα αντίστοιχα θέματα. Οι απόψεις, ανάλογα με το πως βλέπει κάποιος το θέμα της τριχόπτωσης, είναι μοιρασμένες.
Εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο από την δική μου οπτική πλευρά, σύμφωνα με τα όσα έχω δει μέσα από προσωπικούς πειραματισμούς.
Προς το παρόν, μέσα στις πολλές αιτίες που έχουν ενοχοποιηθεί για την τριχόπτωση, υπάρχουν και αυτές που καταλήγουν σε προβλήματα όπως υπέρταση και ινσουλινοαντίσταση. Το τελευταίο μπορεί να περικλείει και το πρώτο. Δηλαδή η ινσουλινοαντίσταση μπορεί να φέρει υπέρταση.
Δεν ξέρω αν έχεις παρατηρήσει κάποια θέματα, αλλά την ινσουλινοαντίσταση την έψαχνα πολύ καιρό πριν φανεί και μέσα από τις εξετάσεις μου πλέον.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σου περιγράψω πλήρως το σκεπτικό μου, αλλά θα προσπαθήσω.
Κατ αρχήν, η φαλάκρα δεν θεωρείται ασθένεια. Οπότε δεν χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από την επιστημονική κοινότητα.
Οπότε τι είναι?
Προσωπικά το θεωρώ μια μορφή συνδρόμου, ένας συνδυασμός δηλαδή συμπτωμάτων και μικροδιαταραχών που γίνονται αντιληπτά μόνο εκ παρατηρήσεων. Αν δεν ασχοληθεί κάποιος ιδιαίτερα, ίσως το μόνο που βλέπει να είναι ένα κεφάλι που αδειάζει και τίποτα άλλο.
Κάποιος όμως που αρχίζει και τρώγεται με τα ρούχα του, μπορεί να παρατηρήσει αυξημένη λιπαρότητα, ίσως ακμή, αυξημένη τριχοφυΐα στο σώμα, αλλαγή στη διάθεσή του (οι περισσότεροι το ρίχνουν στο άγχος που προκαλεί η τριχόπτωση, αλλά είναι έτσι?) αυξημένη όρεξη για γλυκά, ίσως αύξηση λίπους γύρω από την κοιλιά, πρόβλημα στον ύπνο, πιο πρησμένο πρόσωπο το πρωί κ.α που αφορούν τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. (επειδή πολλοί γυμναζόμαστε, ίσως αυτά τα συμπτώματα να μην κάνουν έντονη την εμφάνισή τους, αλλά δεν σημαίνει πως και η αιτία πίσω από αυτά έχει καταλαγιάσει πλήρως)
Συνήθως, επειδή η τριχόπτωση ξεκινάει από νεαρή ηλικία, που τότε το αίμα μας ακόμα βράζει, δεν είναι εύκολο να έρθουν στην επιφάνεια και άλλα συμπτώματα, όπως ίσως μειωμένη λίμπιντο, αλλά όσο τα χρόνια περνάνε, μπορεί να είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της Α.Α.
Σίγουρα όλα τα ανωτέρω μπορεί να συμβούν στον καθένα, έχει δεν έχει μαλλιά, αλλά υπάρχουν στατιστικά που αφορούν στην πλειοψηφία τους φαλακρούς.
Η επιστήμη λοιπόν, δεν δίνει ιδιαίτερη βάση σε καταστάσεις που αφορούν σύνδρομα, όπως για παράδειγμα κάτι που μπορεί να έχει σχέση με εμάς, το μεταβολικό σύνδρομο.
Αλλά τι κάνει? Περιμένει την εξέλιξη του συνδρόμου όπου αυτό "αναβαθμίζεται" σε ασθένεια, όπως πχ ο διαβήτης. Τότε θα επέμβει, αλλά εκτός του ότι θα είναι αργά, στόχος δεν είναι η θεραπεία, αλλά τα συμπτώματα.
Η θεραπεία θα αφορούσε καθαρά στην αιτία που ήταν το σύνολο των συμπτωμάτων που υπήρχε ως σύνδρομο.
Αν το δούμε λίγο πονηρά το θέμα, γτ δεν ασχολείται τόσο με συμπτώματα που αφορούν σύνδρομο?
Γτ δεν υπάρχουν φάρμακα για σύνδρομα, αλλά για ασθένειες. Το σύνδρομο λοιπόν, σε πολλές των περιπτώσεων, μπορεί να ελέγχεται με φυσικούς τρόπους, αν γνωρίζεις ή έχεις κάποια ιδέα για το τι περίπου συμβάλει στην διαταραχή αυτή.
Αν κάποιος βγάλει ως αιτία κάποια σοβαρή μόλυνση ή συγκεκριμένη πάθηση, πχ κάποιο βακτήριο ή διάτρητο έντερο κ.α. τότε μένει η γενετική προδιάθεση - κληρονομικότητα. Προφανώς δεν γεννιόμαστε με κάποια πάθηση στο έντερο ή στο πάγκρεας ή με επικίνδυνους παθογόνους οργανισμούς, άρα μας μένει το γονίδιο.
Εδώ λοιπόν παίρνουμε ως παράδειγμα κάποιον που έχει σάκχαρο και κάποιον που δεν έχει πρόβλημα.
Αυτός λοιπόν που έχει προδιάθεση, θα πρέπει να αποφεύγει να τρώει γλυκά, όχι για να θεραπευτεί, αλλά για να ελέγχει το γενετικό του κουσούρι. Είναι εμφανές λοιπόν, πως δεν έχει νόημα να πει πως όλοι οι άλλοι τρώνε γλυκά και δεν παθαίνουν τίποτα, άρα δεν φταίνε τα γλυκά, άρα να τρώω και εγώ αέρα πατέρα, γιατί απλά θα ήταν ηλίθιος.
Κάτι αντίστοιχο λοιπόν συμβαίνει (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΑ) και με την κληρονομικότητα της Α.Α και την διατροφή.
Το να αρχίσω να λέω πως ο φίλος μου τρώει σαν μοσχάρι ότι σαβούρα βρει και έχει μαλλί ράστα, άρα η διατροφή δεν έχει να κάνει με το μαλλί, ίσως να θεωρηθεί το ίδιο ηλίθιο με το παραπάνω παράδειγμα, γιατί πολύ απλά, αυτός δεν έχει προδιάθεση και τα γονίδια του, του επιτρέπουν να τρώει ότι γουστάρει. Ίσως στην πορεία να του χτυπήσει κάπου αλλού, όπου δεν θα μπορούν να τον προστατέψουν τα γονίδια.
Αυτό που κάνει δύσκολο όμως το θέμα της διατροφής, είναι η πλήρη άγνοια για το τι ακριβώς φταίει. Φταίει το γάλα, το κρέας, τα λιπαρά, οι υδατάνθρακες, η ζάχαρη...? Και αν όντως πχ φταίει το γάλα, είναι κοινό στοιχείο για όλους, ή άλλους μπορεί να τους πειράζει το κρέας, άλλους το ψωμί, άλλους τα λιπαρά και πάει λέγοντας.
Ενδεχομένως να είναι απλά το σύνολο της καθημερινής μας ποσότητας σε τροφή, σε συνάρτηση όμως με το στάδιο που βρισκόμαστε. Γι αυτό μια διατροφή δεν μπορεί να είναι σωστή για όλους.
Εδώ ο καθένας πρέπει να πειραματιστεί μόνος του, αλλά και πάλι, ίσως να μην βρει τπτ, ή ακόμα και αν βρει, δεν θα ξέρει ότι όντως έχει αποτέλεσμα, γτ ο φυσικός δρόμος, είναι πολύ πιο μακρύς από τον χημικό.
Εγώ λοιπόν, το βλέπω το όλο θέμα μέσα από την λειτουργία της ινσουλίνης. Μπορεί να ισχύει, μπορεί και να είμαι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Όλα στο πρόγραμμα είναι.
Πάνω στην προδιάθεση λοιπόν, μένω στο θέμα του λιπώδη ιστού, μιας και πρόσφατα φάνηκε εναπόθεση λίπους σε κάποιο μυ που βρίσκεται στο σώμα του θύλακα (arrector pili).
Και πριν έτσι το έψαχνα, αλλά δίχως επίσημο στοιχείο.
Ένας ύποπτος μηχανισμός είναι ο εξής.
Όταν καταναλώνουμε μια ποσότητα τροφής, για τον οργανισμό αυτό θεωρείται ενέργεια. Η ενέργεια αυτή, πρέπει με κάποιο τρόπο να διοχετευτεί μέσα στα κύτταρα. Αυτή τη δουλειά την αναλαμβάνει η ινσουλίνη. Ουσιαστικά ανοίγει την πόρτα του κυττάρου ώστε να εισχωρήσει σε αυτό ενέργεια - γλυκόζη. Το ίδιο κάνει σε όλα τα κύτταρα του οργανισμού, δίχως διακρίσεις. Η ενέργεια αυτή όμως, πρέπει κάπως να αξιοποιηθεί. Αν πχ τρως 3000 θερμίδες και ξοδεύεις την ημέρα 500, ξεκινάνε τα παρακάτω.
Όταν αρχίσουμε και ξεφεύγουμε σε ποσότητες τροφής λοιπόν, σιγά σιγά τα κύτταρα μας και συγκεκριμένα τα λιποκύτταρα, αρχίζουν να φτάνουν σε κάποιο σημείο κορεσμού, δηλαδή δεν έχουν τη δυνατότητα να αποθηκεύσουν όλη αυτή την ενέργεια που τους δίνουμε μέσω της διατροφής και πρέπει κάπως να αντιδράσουν.
Αντιδρούν λοιπόν με το να αρχίσουν να αντιστέκονται σε αυτό που τους μεταφέρει ενέργεια. Την ινσουλίνη.
Ο οργανισμός όταν δει ότι τα κύτταρα δεν αντιδρούν άμεσα σ αυτή, θεωρεί ότι η ποσότητα της ινσουλίνης είναι μικρή και τότε μέσω του παγκρέατος αυξάνει την έκκριση της.
Σιγά σιγά, έχουμε αυξημένη ινσουλίνη στο αίμα μετά από κάθε γεύμα.
Εδώ το πρόβλημα ποιο είναι? Ότι αυτή η ινσουλίνη δεν φαίνεται αυξημένη με εξετάσεις αίματος, γτ αν δεν έχει εξελιχθεί σε διαβήτη, αυξάνεται μόνο σε ορισμένες τροφές ή σε αυξημένη ποσότητα τροφής.
Είναι ουσιαστικά ένα μικρός, μη ανιχνεύσιμος τύπος συνδρόμου.
Ποιος είναι όμως ο τρόπος που τα λιποκύτταρα φράσσουν την πόρτα τους στην ινσουλίνη? Με την φλεγμονή.
Η φλεγμονή λοιπόν, είναι ο τρόπος των κορεσμένων από την περίσσεια ενέργεια (αυξημένη τροφή) κυττάρων, να πουν στον οργανισμό ότι πήξαμε, σταμάτα.
Εμείς όμως συνεχίζουμε και τότε αυξημένα ελεύθερα λιπαρά οξέα κυκλοφορούν στο αίμα και εναπόκεινται σε άλλους ιστούς, που δεν είναι γενετικά προκαθορισμένοι να φέρουν λιπώδη ιστό, όπως πχ οι μυες, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να μην μπορούν να λάβουν τα θρεπτικά συστατικά που μεταφέρονται με την ινσουλίνη και αντιδρούν, ενώ αντίθετα ο λιπώδης ιστός απορροφά μεγάλο μέρος της ενέργειας αυτής και σιγά σιγά θα φτάσει και αυτός σε κορεσμό και θα δημιουργηθούν νέες εστίες σε άλλους ιστούς, μέχρι ο διαβήτης να εδραιωθεί.
Κάτι άλλο που σχετίζεται με αυτό το μηχανισμό, είναι η κορτιζόλη. Η ορμόνη του στρες, όπως και οι δίαιτες, ειδικά χαμηλών υδατανθράκων.
Πολλοί έχουν αναφέρει τριχόπτωση από έντονο στρες ή σοβαρές παθήσεις αλωπεκίας που προήλθε από έντονο σοκ.
Η ινσουλίνη δρα ως αποθηκευτική ορμόνη, ενώ η κορτιζόλη ως αποδεσμευτική. Η πρώτη δηλαδή αποθηκεύει, ενώ η δεύτερη απελευθερώνει.
Στο στρες λοιπόν, για να βοηθηθεί ο οργανισμός να αντεπεξέλθει στην όποια έντονη κατάσταση, θέλει ενέργεια. Τα λιποκύτταρα μας είναι αποθήκες του οργανισμού για να τις χρησιμοποιήσει σε δύσκολες καταστάσεις. Με το πολύ έντονο στρες, λέμε στον οργανισμό ότι υπάρχει μια πολύ δύσκολη κατάσταση και πρέπει να συμβάλει.
Απελευθερώνει λοιπόν λιπαρά οξέα από τα κύτταρα για να χρησιμοποιηθούν ως ενέργεια. Να λοιπόν ένας κοινός μηχανισμός του στρες με τον κορεσμό του λιπώδη ιστού. Τα λιπαρά αυτά οξέα, μπορεί αργότερα να αποθηκευτούν σε έκτοπους λιπώδη ιστούς, στην επιδερμίδα, στους σμηγμ.αδένες κ.α.
Αν η ενέργεια αυτή, που προέρχεται είτε από περίσσεια κατανάλωση τροφής, είτε από έντονο στρες, δεν αξιοποιηθεί όπως πρέπει, προκαλεί πολλά από τα παραπάνω προβλήματα.
Είπα πολλά και πρέπει να σταματήσω γτ δεν νομίζω να το διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό κάποιος, αλλά πιστεύω πάνω κάτω να έχεις μια εικόνα για το αν τελικά έχει σημασία όχι τόσο η σωστή διατροφή, όσο ο σωστός χειρισμός της τροφής.
Γενικά είναι μια κουβέντα που δεν τελειώνει εύκολα και μπορώ να γράφω μέχρι αύριο, όπως το γιατί οι γυναίκες προστατεύονται σε μεγάλο βαθμό από αυτό το μηχανισμό, τι σχέση έχει η ινσουλίνη με τα ανδρογόνα, την τεστοστερόνη κ.α.
Τέλος, είχα πειραματιστεί για 3-4 μήνες με συγκεκριμένη διατροφή που περιλάμβανε και διαστήματα fasting. Δηλαδή 48 ώρες μόνο με νερό και το αποτέλεσμα επιβεβαίωνε τα όσα περιέγραψα παραπάνω.
Δηλαδή προς το τέλος της πρώτης ημέρας, το μέτωπό μου, η περιοχή γύρω από τη μύτη μου, αλλά κυρίως τα μαλλιά, άρχιζαν να γίνονται ιδιαίτερα λιπαρά.
Η παρατεταμένη νηστεία αυξάνει την κορτιζόλη και αυτή όπως είπα πιο πάνω άρχιζε να απελευθερώνει στο αίμα λιπαρά οξέα. (Το ίδιο γίνεται με το στρες που προκαλείται από τη γυμναστική με βάρη, αλλά κάποια πράγματα ισοσταθμίζονται από τα θετικά της γυμναστικής στην ινσουλίνη)
Την δεύτερη ημέρα, μέχρι το μεσημέρι, το μαλλί έδειχνε σαν να είχε χάσει το μισό πάχος του.
Μετά το 48ωρο, το επόμενο πρωί έφαγα γεύμα με αυξημένους υδατάνθρακες και άρχισα να νιώθω τσιμπήματα σε διάφορα σημεία στο κεφάλι. Η λιπαρότητα μέχρι το βράδυ είχε εξαφανιστεί και το μαλλί έδειχνε ακόμα καλύτερο από πριν κάνω το 48ωρο.
Απ ότι φαίνεται η ινσουλίνη δούλεψε άμεσα και καλύτερα μετά την στέρηση του οργανισμού 2 ημερών.
Όλη η λιπαρότητα εμφανιζόταν στο πρόσωπο και στο μαλλί και όχι σε άλλα σημεία του σώματος.
Αν δεν είχα προβλήματα υπογλυκαιμίας, θα το έκανα συχνά αυτό, αλλά δυστυχώς πλέον δεν μπορώ και πρέπει να τρώω κάθε 3 ώρες.