Ακολουθεί σεντόνι και κατάθεση ψυχής. Θέλω να παραθέσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχω περάσει τους τελευταίους 4-5 μήνες σε ένα κοινό που μπορεί να με καταλάβει και αυτό είστε εσείς τα μέλη του φόρουμ, οι συναγωνιστές. Πριν ξεκινήσω έχω κουμπώσει φωτογραφίες για την πορεία που πήρε η τριχόπτωση μου. Η πρώτη είναι στα 18 (όπου παρατήρησα ότι έχουν υποχωρήσει οι κρόταφοι) η δεύτερη είναι πριν ένα χρόνο, η τρίτη το καλοκαίρι και η τελευταία είναι κάπου τον Νοέμβριο αρχές όπου κατάλαβα ότι έχω χάσει σημαντικό όγκο στα μαλλιά μου. Με τα πολλά χωρίζω στο αεροδρόμιο πριν φύγω για την Ιταλία μετά από 4 χρόνια, έχασα 10 κιλά μέσα σε δύο μήνες και όταν κατάλαβα ότι χάνω μαλλιά πήρα το αεροπλάνο να γυρίσω πίσω για εξετάσεις. Πήγα σε δερματολόγους η πρώτη μου πε ότι έχω ήπια αραίωση να πάρω μινοξιδιλη ο δεύτερος μου πε ότι μόνο από το άγχος και ο τρίτος μου δώσε φίνα. Ξεκίνησα θεραπεία κάπου το Φεβρουάριο ακούγοντας τις συμβουλές του κυρίου Μπόμπι του μάστορα που πε να πάρω προσκαρ στα 4. Μάγκες μου όμως δεν είμαι ο ίδιος από τότε. Είμαι τίγκα μέσα στο άγχος, σεξουαλική επιθυμία έχει φύγει από το παράθυρο και δεν την παλεύω μια. Η αλήθεια είναι πως κυρίως αυτό προέρχεται από το γεγονός ότι μου έχει μπει ξεκάθαρα η ιδέα ότι θα μείνω φαλακρός όπως ο παππούς ο Χρήστος. Η ψυχολογία είναι η χειρότερη που έχει υπάρξει ποτέ καθώς περνάω δύο χωρισμούς ταυτόχρονα. Του κοριτσιού που αγαπούσα και αγαπώ και των μαλλιών μου που είναι άριτα συνδεδεμένα με την ταυτότητα μου. Νιώθω μουδιασμενος, νιώθω πως χάνω τον εαυτό μου και πως πρέπει να ξανά ξεκινήσω από την αρχή. Νιώθω ξένος στο σώμα μου. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου και τους φίλους μου που ζούνε ξέγνοιαστοι και νιώθουν ωραία. Το ζηλεύω και εγώ γιατί έτσι ήμουν όλα αυτά τα χρόνια και η ζωή μου πήγαινε μόνο ανοδικά. Ξαφνικά έφυγα ως 22 χρόνων και γύρισα πίσω 50+ ρε γαμωτο. Καμιά φορά σκέφτομαι πως καλά ήταν μέχρι εδώ έζησα πολύ γεμάτη ζωή. Ερωτεύτηκα ταξίδεψα δούλεψα σπούδασα βραβεύτηκα έφαγα ηπια και πέρασα πολύ ωραία από εδώ και πέρα θα ναι κατρακύλα και με απελπιζει. Τελοσπαντων σκέφτομαι να διακόψω την φίνα όπως τα τσιγάρα, τα ποτά, να στραφώ στην γυμναστική και να αποδεκτω την μοίρα μου. Αν και δεν με ψήνει μια αυτή η ζωή. Αλλά με ψήνει να δουλέψω την αποδοχή του εαυτού μου και την ατυχία που φέρνει αυτή και να δουλέψω με αυτό που έχω. Στην τελική μια αγάπη είναι σημαντική αυτή με τον εαυτό μας. Καθώς μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε. Μπορεί να μου έφυγε όλη νιότη, όρεξη για ζωή και η αυτοπεποίθηση που ένιωθα αλλά η οι πανεπιστημιακές ψαγμενιες δεν θα φύγουν ποτέ. Αυτό που θέλω να πω είναι ίσως να είναι καλύτερο στο τέλος να αποδεχτούμε την φύση μας και την μοίρα μας χωρίς προσπαθούμε να αντισταθούμε σε αυτήν. Μην καταδικαζομαστε στην κατάρα του σισσιφου. Αυτά από εμένα λίγο πολύ. Ευχαριστώ αν το διαβάσατε όλο.