H ΔΟΤΡΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω την ανάλυση από την δότρια, αφού παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επίτυχία ή όχι μιας μμ ανάλογα με την έκτασή της και τα χαρακτηρίστικά της. Η ΑΑ εξελίσσεται για πολλά χρόνια, σχεδόν εφ’ όρου ζωής, και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να προβλεφθεί η έκταση της. Ως εκ τούτου η διαχείρηση της δότριας, θεωρείται πρωταρχικής σημασίας από την επιστημονική κοινότητα για τον στρατηγικό, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό αντιμετώπισης της ΑΑ μέσω μεταμοσχεύσεων. Κοντόφθαλμες απόψεις για επιδίωξη του καλύτερου δυνατού «τωρινού» αποτελέσματος με κατασπατάληση και κακή διαχείρηση της δότριας είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων θα οδηγήσουν σε μελλοντικά αδιέξοδα αλλά και σε κακή εμφάνιση της δότριας μετά την μμ. Ο σωστός τρόπος διαχείρησης της δότριας είναι μονοσήμαντος και θα αναλυθεί στην συνέχεια.
H βασική αρχή των μμ διέπεται από την θεωρία που ανέπτυξε ο Dr. Norman Orentriech το 1952 με τίτλο «Donor dominance» (η επικράτηση της δότριας) και η οποία υποστηρίζει ότι όλοι οι ιστοί (στην περίπτωσή μας τα τριχοθυλάκια) οι οποίοι αφαιρούνται από την δότρια διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους ανεξάρτητα από την λήπτρια περιοχή. Τα φυσικά χαρακτηριστικά των τριχοθυλακίων της δότριας επικρατούν των φυσικών χαρακτηριστικών που είχαν τα αυθεντικοί ιστοί (τριχοθυλάκια) στην λήπτρια περιοχή.
Η DHT είναι μια ορμόνη, η οποία σε κάποιους ανθρώπους δεσμεύεται μέσω κυτταρικών υποδοχέων στους ιστούς της τρίχας προκαλώντας ΑΑ διαφόρων βαθμών σε βάθος χρόνου. Τα τριχοθυλάκια της δότριας περιοχής θεωρούνται ανθεκτικά στην δράση της DHT, σε όποιο μέρος του κρανίου και αν μεταμοσχευθούν. Επομένως η θεωρία της «donor dominance» εξηγεί γιατί αυτά τα τριχοθυλάκια μεγαλώνουν νέες τρίχες, ενώ άλλα στην περιοχή της λήπτριας δεν μπορούν, παρόλο που τα επίπεδα της DHT και στις δύο περιπτώσεις είναι τα ίδια.
Η θεωρία αυτή έχει αμφισβητηθεί έντονα, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις διαπιστώσεις του Dr. Norwood o οποίος παρατήρησε ότι σγουρές τρίχες της δότριας όταν μεταμοσχεύθηκαν στη λήπτρια άρχισαν να μεγαλώνουν σαν ίσιες, όπως ήταν οι αυθεντικές τρίχες της λήπτριας. Επίσης, το 2005, τρίχες από την δότρια μεταμοσχεύθηκαν στο πόδι και άρχισαν να μεγαλώνουν με μειωμένη ταχύτητα (σε σχέση με το κεφάλι) μιμούμενες τις τρίχες της λήπτριας περιοχής (πόδι). Αυτό οδήγησε στην θεωρία της «recipient dominance» (η επικράτηση της λήπτριας) η οποία υποστηρίζει ότι οπωσδήποτε και η λήπτρια έχει μια μετρήσιμη επίδραση στα χαρακτηριστικά του τριχοθυλακίου της δότριας. Παρόλα αυτά η λήπτρια έχει περιορισμένη επίδραση στα χαρακτηριστικά των τριχοθυλακιών της δότριας και αμελητέα (ή και μηδενική) στην ικανότητα της δότριας να μπλοκάρει την DHT ορμόνη. Υπό αυτό το πρίσμα η θεωρία της «donor dominance» ισχύει μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με μελέτες του Rassman και Bernstein το τριχωτό μέρος του κρανίου έχει μια έκταση περίπου 500 cm2 (51,613 mm2 ή 80 τετραγωνικές ίντσες σύμφωνα με την μελέτη) και περιέχει περίπου 100.000 τρίχες με έναν λόγο περίπου 2.0 (2,12 σύμφωνα με την μελέτη).
Οι μελετητές θεώρησαν ότι η ασφαλής δότρια περιοχή (safe donor area) είναι περίπου 25% αυτής της επιφάνειας, άρα 125cm2, και ότι περίπου το 50% αυτής μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς να υπάρξει πρόβλημα σοβαρής απομείωση της. Σύμφωνα όμως με πιο εμπεριστατωμένες μελέτες της δότριας από τον W.Unger και μετέπειτα τον J. Cole, το μέγεθος της safe donor area είναι περίπου από 160-200cm2.
Στο παραπάνω σχήμα βλέπουμε το εύρος και την ονομασία των διαφόρων περιοχών της δότριας περιοχής. Οι περιοχές με την μεγαλύτερη πυκνότητα είναι η occipital (περίπου 80FU/cm2), ακολουθούμενη από την paretial και τελευταίες τις temporal.
Αν θεωρήσουμε μια μέση πυκνότητα δότριας περίπου 80FU/cm2 τότε τα διαθέσιμα τριχοθυλακία είναι 80 x (160-200) = 12.800-16.000. Θεωρώντας ότι μπορεί να αφαιρεθεί το 50% αυτών, τα διαθέσιμα προς μμ είναι από 6.400-8.000. Φυσικά αυτό το νούμερο υποθέτει μια μέση πυκνότητα 80FU/cm2. Συνήθως όμως οι πυκνότητες είναι μεταβλητές ανά περιοχή και μπορεί να είναι και αρκετά χαμηλότερες (πίνακας παρακάτω). Φυσικά μπορεί να είναι και υψηλότερες αλλά αυτές είναι πολύ σπάνιες περιπτώσεις.
80FU/cm2 - υψηλή : 6.400-8.000FU
70FU/cm2 - μέση: 5.600-7.000FU
60FU/cm2 - χαμηλή: 4.800-6.000FU
Συνήθως οι γιατροί αποφεύγουν τις μμ όταν η πυκνότητα είναι κάτω από 60FU/cm2.
Στο ποσοστό που μπορεί να αφαιρεθεί από την δότρια πρέπει να συνεκτιμάται και ο λόγος αφού την κάλυψη την δίνουν οι τρίχες και όχι τα grafts. Επίσης, το πάχος τρίχας, και το κοντράστ με το δέρμα (θα αναφερθώ σε άλλο κεφάλαιο).
Είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι σε περιπτώσεις NW6 ή 7 γίνεται μεγάλη απομείωση της paretial και occipital περιοχής και μπορεί να υπάρχουν τα προαναφερθέντα τετραγωνικά εκατοστά safe περιοχής (κάτω όριο) αλλά η μέση πυκνότητα πέφτει δραματικά αφού μεγιστοποιείται η συμμετοχή των temporal περιοχών οι οποίες έχουν τις μικρότερες πυκνότητες.
Μια περίπτωση δότριας (cvial) με συνολικό μέγεθος 181cm2 (occipital 101cm2, paretial 80cm2 - 40δ+40α -, temporal 0cm2 λόγω χαμηλής πυκνότητας).
Μέση πυκνότητα: 85FU/cm2 (υψηλή+) με χαμηλό όμως λόγο περίπου 1.8 όταν το νορμάλ για τη δότρια είναι 2.3. Τρίχα χονδρή 55-60μ (νορμάλ 50-55μ). Μαλλί κατσαρό & salt/pepper (ασπρόμαυρο) άρα ευνοϊκή αντίθεση με το δέρμα. Με βάση τους υπολογισμούς αυτή η δότρια είχε 85FU/cm2 x 181cm2 = 15.385g και θα μπορούσαν να αφαιρεθούν 50%, άρα 7.700g. Λόγω όμως του χαμηλού λόγου πρέπει να μειωθεί κατά περίπου 22% (1,8/2,3). Άρα 7.700g x 78% περίπου 6.000g.
Αφαιρέθηκαν σε 2 επεμβάσεις περίπου 29g/cm2 (15g+14g) και σύνολο 5.253g (άρα περίπου 35% από τα διαθέσιμα 15,385g και λιγότερο από το επιτρεπόμενο 40% -λόγω χαμηλού λόγου των 6.000g).
Η δότρια μετά το πέρας των 2μμ φαίνεται σε πολύ καλή κατάσταση (μήκος μαλλιού 2.5cm) γιατί δεν εξαντλήθηκε, έγινε σωστή διαχείρηση, αλλά και λόγω της συνεισφοράς των καλών χαρακτηριστικών (πάχος τρίχας, σγουρό μαλλί και καλή αντίθεση με το δέρμα).
Η ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΟΤΡΙΑΣ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ FUE/STRIP
Ένα από τα πλεονεκτήματα της τεχνικής strip (όταν γίνεται με σωστό τρόπο) είναι ότι στοχεύει στην αφαίρεση λωρίδας από το κέντρο της safe donor area και μάλιστα με χειρουργικό μονοδιάστατο τρόπο που δεν αφήνει αμφισβητήσεις ως προς την επιλογή και την τεχνική της εξαγωγής.
Από την άλλη πλευρά, η τεχνική FUE στοχεύει στην εξαγωγή μεμονωμένων τριχοθυλακίων από το σύνολο της εκτιμώμενης safe donor area η οποία έχει μεγαλύτερη γεωμετρική διασπορά και επεκτείνεται και στα πλάγια (temporal zones) κάτι που δεν είναι εφικτό με την μέθοδο strip.
Η μεθοδολογία εξαγωγής με FUE θεωρητικά δεν αφήνει την γνωστή χειρουργική ουλή που αφήνει η μέθοδος strip. Πρέπει να τονιστεί όμως ότι η μέθοδος strip αν πραγματοποιηθεί σωστά αφήνει μια πολύ λεπτή ουλή η οποία καλύπτεται από τα ανωτέρω μαλλιά ακόμα και σε περιπτώσεις υψηλών περιπτώσεων norwood αφού βρίσκεται στο κέντρο της safe zone. Φυσικά δεν ενδεικνύεται για περιπτώσεις που ο ασθενής θέλει να κουρέψει πολύ κοντό το μαλλί του ή όταν για κάποιο λόγο (διάχυτη αραίωση) χαθεί η πυκνότητα της περιοχής που την καλύπτει.
Αυτό που όμως υποτίθεται ότι είναι πλεονέκτημα της FUE, δηλαδή η απουσία χειρουργικής ουλής έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να κάνει κοντό κούρεμα, μπορεί να γίνει μειονέκτημα όταν δεν ακολουθείται η σωστή στρατηγική.
ΕΞΑΓΩΓΗ ΤΡΙΧΟΘΥΛΑΚΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ FUE
Ο πιο δόκιμος τρόπος για να γίνει εξαγωγή FU με τη μέθοδο FUE έτσι ώστε η δότρια περιοχή να είναι ομογενοποιημένη και άρα με γυμνό μάτι μη ορατή η εξαγωγή ακόμα και με κοντό μαλλί, είναι να μην εξάγονται ταυτόχρονα 2 γειτονικά FU ανά μμ (όπου η 1μμ από τις ακόλουθες πρέπει να έχει μια απόσταση τουλάχιστον 6 μηνών).
Από την παραπάνω φώτο προκύπτει ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να αφεθούν περίπου 6-7FU περιμετρικά του FU που θα εξαχθεί. Το ακριβές νούμερο εξαρτάται από την πυκνότητα αλλά έχει παρατηρηθεί ότι για πυκνότητες 70-80FU/cm2 το 7 είναι το σύνηθες νούμερο. Αυτό σημαίνει ότι κατ' αυτό τον τρόπο μόνο το 1 στα 7 FU πρέπει να εξαχθεί άρα ένα ποσοστό περίπου 14% (1/7).
Αν δεν ακολουθηθεί ο παραπάνω κανόνας και αφαιρεθούν 2 γειτονικά FU τότε θα προκύψουν κενά τουλάχιστον 6mm2 (παραπάνω φώτο). Αυτά τα κενά έχει παρατηρηθεί ότι είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμα με πολύ κοντό μαλλί.
Ένα άλλο πρόβλημα με την μέθοδο FUE είναι το φαινόμενο του "white dotting", δηλαδή των μικροσκοπικών ουλών που αφήνει το εργαλείο εξαγωγής (punch) και το οποίο είναι διαμέτρου συνήθως από 0.7mm - 1mm.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ το εργαλείο εξαγωγής είναι κυλινδρικό οι οπές στο δέρμα μπορεί να είναι ελλειπτικές λόγω της γωνίας εξαγωγής η οποία δεν είναι πάντα κατακόρυφη αλλά και πλάγια. Αυτό σημαίνει ότι π.χ ένα punch 1mm αντί να δημιουργήσει οπή επιφάνειας 0.785mm2 θα δημιουργήσει μεγαλύτερης επιφάνειας ελλειπτική οπή 0.942mm2. Οι πληγές που αφήνουν οι οπές είναι συνήθως μεγαλύτερης διαμέτρου από την διάμετρο της οπής κάνοντας το σημάδι εμφανώς μεγαλύτερο όταν οι οπές πλησιάζουν η μία την άλλη κάτι που κάνει πολύ εντονότερο το φαινόμενο του dotting όταν δεν ακολουθείται ο παραπάνω κανόνας εξαγωγής. Επίσης είναι λογικό όταν 2 οπές γειτνιάζουν να δημιουργούν οπτικά ένα dot μεγάλης επιφάνειας το οποίο είναι περισσότερο εμφανές. Η τεχνική του splitting, δηλαδή του χωρισμού 2 κοντινών FU που ανήκουν στο ίδιο FG, όταν γίνεται σωστά χωρίς απώλειες είναι μια λύση για λιγότερο dotting και καλύτερη ομογενοποίηση της δότριας (Dr. Koray, Dr Lorenzo).
Είναι προφανές ότι η χρήση μικρών punch (0.7-0.8mm), εφόσον είναι εφικτή, βοηθάει στην αποφυγή dotting. Επίσης η μεγάλη υπέρβαση του παραπάνω κανόνα μπορεί να οδηγήσει και σε shock-loss της δότριας το οποίο σχεδόν πάντα επανέρχεται αλλά σίγουρα ταλαιπωρεί για μια περίοδο 7-9 μηνών.
Τέλος μην ξεχνάμε ότι ακόμα και αν το φαινόμενο dotting δεν είναι εμφανές σήμερα μπορεί να γίνει σε κάποια χρόνια αφού είναι γνωστό ότι η πυκνότητα της δότριας εξασθενεί με την πάροδο του χρόνου μέσω μετασχηματισμού των πολύτριχων σε μονότριχα.
Στην περίπτωση του ανωτέρω παραδείγματος (cvial) με διαθέσιμη δότρια 181cm2 και πυκνότητα 85FU/cm2 άρα ποσοστό 1FU στα 6FU (17%) αφαιρέθηκαν στην 1μμ 2552g με ενδεδειγμένο ανώτατο όριο ανά μμ (85x181x0.17=2615). Στην 2μμ αφαιρέθηκαν 2701g λίγο παραπάνω από το ενδεδειγμένο όριο. Πρακτικά η επέμβαση έγινε σύμφωνα με τους ανωτέρω κανόνες.
Η σχεδόν εξαντλημένη δότρια με μαλλί 2mm φαίνεται παρακάτω. Κανένα εμφανές dotting και σωστή ομογενοποίηση.
Για να καταλάβουμε την διαφορά, παρακάτω παραθέτω την γνωστή τακτική των "τετραγώνων" από κλινική με αρκετές μμ στο φόρουμ. Ο σκοπός μας είναι ο υπολογισμός του μέγιστου αριθμού τριχοθυλακίων που μπορούν να εξαχθούν από αυτά τα "τετράγωνα" (ανά επέμβαση) με βάση την προηγούμενη ανάλυση. Η επιφάνεια εξαγωγής (με βάσει και την δικιά μου εμπειρία) κυμαίνεται περί τα 90-100cm2 το πολύ. Αν θεωρήσουμε μια υψηλή πυκνότητα 80FU/cm2 το maximum που μπορεί να εξαχθεί σε 1μμ με αυτόν τον κανόνα είναι: 80x(90-100)x(14%-17%)= 1000-1400FU ανά επέμβαση. Αν η πυκνότητα είναι 90FU/cm2: 1150-1550FU ανά επέμβαση. Αν η πυκνότητα είναι λιγότερη τότε τα νούμερα είναι μικρότερα.
Είναι προφανές ότι σημαντικές υπερβάσεις αυτών των τιμών θα οδηγήσουν στο σύνολο των περιπτώσεων σε απώλεια του πλεονεκτήματος της FUE για κοντό μαλλί και σε κάποιες περιπτώσεις και σε έντονα dotting όπως η παρακάτω φώτο. Επίσης, να τονίσουμε ότι η χρήση όλης της διαθέσιμης περιοχής προϋποθέτει υψηλή τεχνική εξαγωγής αφού η parietal και temporal ζώνες είναι πολύ πιο δύσκολες από την occipital (το ανωτέρω τετράγωνο).
Κλείνοντας, να τονίσω ότι η δότρια είναι το "περιορισμένο κεφάλαιο" κάθε υποψηφίου για μμ. Χρήματα μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα αλλά μπορεί να αποκτηθούν στο μέλλον. Η δότρια (με τα σημερινά δεδομένα) δεν μπορεί να αυξηθεί.
Ως εκ τούτου μην υποεκτιμήσετε τη σημασία της και τη σωστή διαχείριση της γιατί θα το μετανιώσετε. Αργά ή γρήγορα.
Σχολιασμός του παρόντος νήματος μπορεί να γίνει εδώ:
http://www.hairlossgr.com/threads/Συζήτηση-γύρω-από-τις-βασικές-αρχές-μμ.11202/
Θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω την ανάλυση από την δότρια, αφού παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επίτυχία ή όχι μιας μμ ανάλογα με την έκτασή της και τα χαρακτηρίστικά της. Η ΑΑ εξελίσσεται για πολλά χρόνια, σχεδόν εφ’ όρου ζωής, και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να προβλεφθεί η έκταση της. Ως εκ τούτου η διαχείρηση της δότριας, θεωρείται πρωταρχικής σημασίας από την επιστημονική κοινότητα για τον στρατηγικό, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό αντιμετώπισης της ΑΑ μέσω μεταμοσχεύσεων. Κοντόφθαλμες απόψεις για επιδίωξη του καλύτερου δυνατού «τωρινού» αποτελέσματος με κατασπατάληση και κακή διαχείρηση της δότριας είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων θα οδηγήσουν σε μελλοντικά αδιέξοδα αλλά και σε κακή εμφάνιση της δότριας μετά την μμ. Ο σωστός τρόπος διαχείρησης της δότριας είναι μονοσήμαντος και θα αναλυθεί στην συνέχεια.
H βασική αρχή των μμ διέπεται από την θεωρία που ανέπτυξε ο Dr. Norman Orentriech το 1952 με τίτλο «Donor dominance» (η επικράτηση της δότριας) και η οποία υποστηρίζει ότι όλοι οι ιστοί (στην περίπτωσή μας τα τριχοθυλάκια) οι οποίοι αφαιρούνται από την δότρια διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους ανεξάρτητα από την λήπτρια περιοχή. Τα φυσικά χαρακτηριστικά των τριχοθυλακίων της δότριας επικρατούν των φυσικών χαρακτηριστικών που είχαν τα αυθεντικοί ιστοί (τριχοθυλάκια) στην λήπτρια περιοχή.
Η DHT είναι μια ορμόνη, η οποία σε κάποιους ανθρώπους δεσμεύεται μέσω κυτταρικών υποδοχέων στους ιστούς της τρίχας προκαλώντας ΑΑ διαφόρων βαθμών σε βάθος χρόνου. Τα τριχοθυλάκια της δότριας περιοχής θεωρούνται ανθεκτικά στην δράση της DHT, σε όποιο μέρος του κρανίου και αν μεταμοσχευθούν. Επομένως η θεωρία της «donor dominance» εξηγεί γιατί αυτά τα τριχοθυλάκια μεγαλώνουν νέες τρίχες, ενώ άλλα στην περιοχή της λήπτριας δεν μπορούν, παρόλο που τα επίπεδα της DHT και στις δύο περιπτώσεις είναι τα ίδια.
Η θεωρία αυτή έχει αμφισβητηθεί έντονα, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις διαπιστώσεις του Dr. Norwood o οποίος παρατήρησε ότι σγουρές τρίχες της δότριας όταν μεταμοσχεύθηκαν στη λήπτρια άρχισαν να μεγαλώνουν σαν ίσιες, όπως ήταν οι αυθεντικές τρίχες της λήπτριας. Επίσης, το 2005, τρίχες από την δότρια μεταμοσχεύθηκαν στο πόδι και άρχισαν να μεγαλώνουν με μειωμένη ταχύτητα (σε σχέση με το κεφάλι) μιμούμενες τις τρίχες της λήπτριας περιοχής (πόδι). Αυτό οδήγησε στην θεωρία της «recipient dominance» (η επικράτηση της λήπτριας) η οποία υποστηρίζει ότι οπωσδήποτε και η λήπτρια έχει μια μετρήσιμη επίδραση στα χαρακτηριστικά του τριχοθυλακίου της δότριας. Παρόλα αυτά η λήπτρια έχει περιορισμένη επίδραση στα χαρακτηριστικά των τριχοθυλακιών της δότριας και αμελητέα (ή και μηδενική) στην ικανότητα της δότριας να μπλοκάρει την DHT ορμόνη. Υπό αυτό το πρίσμα η θεωρία της «donor dominance» ισχύει μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με μελέτες του Rassman και Bernstein το τριχωτό μέρος του κρανίου έχει μια έκταση περίπου 500 cm2 (51,613 mm2 ή 80 τετραγωνικές ίντσες σύμφωνα με την μελέτη) και περιέχει περίπου 100.000 τρίχες με έναν λόγο περίπου 2.0 (2,12 σύμφωνα με την μελέτη).
Οι μελετητές θεώρησαν ότι η ασφαλής δότρια περιοχή (safe donor area) είναι περίπου 25% αυτής της επιφάνειας, άρα 125cm2, και ότι περίπου το 50% αυτής μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς να υπάρξει πρόβλημα σοβαρής απομείωση της. Σύμφωνα όμως με πιο εμπεριστατωμένες μελέτες της δότριας από τον W.Unger και μετέπειτα τον J. Cole, το μέγεθος της safe donor area είναι περίπου από 160-200cm2.
Στο παραπάνω σχήμα βλέπουμε το εύρος και την ονομασία των διαφόρων περιοχών της δότριας περιοχής. Οι περιοχές με την μεγαλύτερη πυκνότητα είναι η occipital (περίπου 80FU/cm2), ακολουθούμενη από την paretial και τελευταίες τις temporal.
Αν θεωρήσουμε μια μέση πυκνότητα δότριας περίπου 80FU/cm2 τότε τα διαθέσιμα τριχοθυλακία είναι 80 x (160-200) = 12.800-16.000. Θεωρώντας ότι μπορεί να αφαιρεθεί το 50% αυτών, τα διαθέσιμα προς μμ είναι από 6.400-8.000. Φυσικά αυτό το νούμερο υποθέτει μια μέση πυκνότητα 80FU/cm2. Συνήθως όμως οι πυκνότητες είναι μεταβλητές ανά περιοχή και μπορεί να είναι και αρκετά χαμηλότερες (πίνακας παρακάτω). Φυσικά μπορεί να είναι και υψηλότερες αλλά αυτές είναι πολύ σπάνιες περιπτώσεις.
80FU/cm2 - υψηλή : 6.400-8.000FU
70FU/cm2 - μέση: 5.600-7.000FU
60FU/cm2 - χαμηλή: 4.800-6.000FU
Συνήθως οι γιατροί αποφεύγουν τις μμ όταν η πυκνότητα είναι κάτω από 60FU/cm2.
Στο ποσοστό που μπορεί να αφαιρεθεί από την δότρια πρέπει να συνεκτιμάται και ο λόγος αφού την κάλυψη την δίνουν οι τρίχες και όχι τα grafts. Επίσης, το πάχος τρίχας, και το κοντράστ με το δέρμα (θα αναφερθώ σε άλλο κεφάλαιο).
Είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι σε περιπτώσεις NW6 ή 7 γίνεται μεγάλη απομείωση της paretial και occipital περιοχής και μπορεί να υπάρχουν τα προαναφερθέντα τετραγωνικά εκατοστά safe περιοχής (κάτω όριο) αλλά η μέση πυκνότητα πέφτει δραματικά αφού μεγιστοποιείται η συμμετοχή των temporal περιοχών οι οποίες έχουν τις μικρότερες πυκνότητες.
Μια περίπτωση δότριας (cvial) με συνολικό μέγεθος 181cm2 (occipital 101cm2, paretial 80cm2 - 40δ+40α -, temporal 0cm2 λόγω χαμηλής πυκνότητας).
Μέση πυκνότητα: 85FU/cm2 (υψηλή+) με χαμηλό όμως λόγο περίπου 1.8 όταν το νορμάλ για τη δότρια είναι 2.3. Τρίχα χονδρή 55-60μ (νορμάλ 50-55μ). Μαλλί κατσαρό & salt/pepper (ασπρόμαυρο) άρα ευνοϊκή αντίθεση με το δέρμα. Με βάση τους υπολογισμούς αυτή η δότρια είχε 85FU/cm2 x 181cm2 = 15.385g και θα μπορούσαν να αφαιρεθούν 50%, άρα 7.700g. Λόγω όμως του χαμηλού λόγου πρέπει να μειωθεί κατά περίπου 22% (1,8/2,3). Άρα 7.700g x 78% περίπου 6.000g.
Αφαιρέθηκαν σε 2 επεμβάσεις περίπου 29g/cm2 (15g+14g) και σύνολο 5.253g (άρα περίπου 35% από τα διαθέσιμα 15,385g και λιγότερο από το επιτρεπόμενο 40% -λόγω χαμηλού λόγου των 6.000g).
Η δότρια μετά το πέρας των 2μμ φαίνεται σε πολύ καλή κατάσταση (μήκος μαλλιού 2.5cm) γιατί δεν εξαντλήθηκε, έγινε σωστή διαχείρηση, αλλά και λόγω της συνεισφοράς των καλών χαρακτηριστικών (πάχος τρίχας, σγουρό μαλλί και καλή αντίθεση με το δέρμα).
Η ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΟΤΡΙΑΣ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ FUE/STRIP
Ένα από τα πλεονεκτήματα της τεχνικής strip (όταν γίνεται με σωστό τρόπο) είναι ότι στοχεύει στην αφαίρεση λωρίδας από το κέντρο της safe donor area και μάλιστα με χειρουργικό μονοδιάστατο τρόπο που δεν αφήνει αμφισβητήσεις ως προς την επιλογή και την τεχνική της εξαγωγής.
Από την άλλη πλευρά, η τεχνική FUE στοχεύει στην εξαγωγή μεμονωμένων τριχοθυλακίων από το σύνολο της εκτιμώμενης safe donor area η οποία έχει μεγαλύτερη γεωμετρική διασπορά και επεκτείνεται και στα πλάγια (temporal zones) κάτι που δεν είναι εφικτό με την μέθοδο strip.
Η μεθοδολογία εξαγωγής με FUE θεωρητικά δεν αφήνει την γνωστή χειρουργική ουλή που αφήνει η μέθοδος strip. Πρέπει να τονιστεί όμως ότι η μέθοδος strip αν πραγματοποιηθεί σωστά αφήνει μια πολύ λεπτή ουλή η οποία καλύπτεται από τα ανωτέρω μαλλιά ακόμα και σε περιπτώσεις υψηλών περιπτώσεων norwood αφού βρίσκεται στο κέντρο της safe zone. Φυσικά δεν ενδεικνύεται για περιπτώσεις που ο ασθενής θέλει να κουρέψει πολύ κοντό το μαλλί του ή όταν για κάποιο λόγο (διάχυτη αραίωση) χαθεί η πυκνότητα της περιοχής που την καλύπτει.
Αυτό που όμως υποτίθεται ότι είναι πλεονέκτημα της FUE, δηλαδή η απουσία χειρουργικής ουλής έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να κάνει κοντό κούρεμα, μπορεί να γίνει μειονέκτημα όταν δεν ακολουθείται η σωστή στρατηγική.
ΕΞΑΓΩΓΗ ΤΡΙΧΟΘΥΛΑΚΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ FUE
Ο πιο δόκιμος τρόπος για να γίνει εξαγωγή FU με τη μέθοδο FUE έτσι ώστε η δότρια περιοχή να είναι ομογενοποιημένη και άρα με γυμνό μάτι μη ορατή η εξαγωγή ακόμα και με κοντό μαλλί, είναι να μην εξάγονται ταυτόχρονα 2 γειτονικά FU ανά μμ (όπου η 1μμ από τις ακόλουθες πρέπει να έχει μια απόσταση τουλάχιστον 6 μηνών).
Από την παραπάνω φώτο προκύπτει ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να αφεθούν περίπου 6-7FU περιμετρικά του FU που θα εξαχθεί. Το ακριβές νούμερο εξαρτάται από την πυκνότητα αλλά έχει παρατηρηθεί ότι για πυκνότητες 70-80FU/cm2 το 7 είναι το σύνηθες νούμερο. Αυτό σημαίνει ότι κατ' αυτό τον τρόπο μόνο το 1 στα 7 FU πρέπει να εξαχθεί άρα ένα ποσοστό περίπου 14% (1/7).
Αν δεν ακολουθηθεί ο παραπάνω κανόνας και αφαιρεθούν 2 γειτονικά FU τότε θα προκύψουν κενά τουλάχιστον 6mm2 (παραπάνω φώτο). Αυτά τα κενά έχει παρατηρηθεί ότι είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμα με πολύ κοντό μαλλί.
Ένα άλλο πρόβλημα με την μέθοδο FUE είναι το φαινόμενο του "white dotting", δηλαδή των μικροσκοπικών ουλών που αφήνει το εργαλείο εξαγωγής (punch) και το οποίο είναι διαμέτρου συνήθως από 0.7mm - 1mm.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ το εργαλείο εξαγωγής είναι κυλινδρικό οι οπές στο δέρμα μπορεί να είναι ελλειπτικές λόγω της γωνίας εξαγωγής η οποία δεν είναι πάντα κατακόρυφη αλλά και πλάγια. Αυτό σημαίνει ότι π.χ ένα punch 1mm αντί να δημιουργήσει οπή επιφάνειας 0.785mm2 θα δημιουργήσει μεγαλύτερης επιφάνειας ελλειπτική οπή 0.942mm2. Οι πληγές που αφήνουν οι οπές είναι συνήθως μεγαλύτερης διαμέτρου από την διάμετρο της οπής κάνοντας το σημάδι εμφανώς μεγαλύτερο όταν οι οπές πλησιάζουν η μία την άλλη κάτι που κάνει πολύ εντονότερο το φαινόμενο του dotting όταν δεν ακολουθείται ο παραπάνω κανόνας εξαγωγής. Επίσης είναι λογικό όταν 2 οπές γειτνιάζουν να δημιουργούν οπτικά ένα dot μεγάλης επιφάνειας το οποίο είναι περισσότερο εμφανές. Η τεχνική του splitting, δηλαδή του χωρισμού 2 κοντινών FU που ανήκουν στο ίδιο FG, όταν γίνεται σωστά χωρίς απώλειες είναι μια λύση για λιγότερο dotting και καλύτερη ομογενοποίηση της δότριας (Dr. Koray, Dr Lorenzo).
Είναι προφανές ότι η χρήση μικρών punch (0.7-0.8mm), εφόσον είναι εφικτή, βοηθάει στην αποφυγή dotting. Επίσης η μεγάλη υπέρβαση του παραπάνω κανόνα μπορεί να οδηγήσει και σε shock-loss της δότριας το οποίο σχεδόν πάντα επανέρχεται αλλά σίγουρα ταλαιπωρεί για μια περίοδο 7-9 μηνών.
Τέλος μην ξεχνάμε ότι ακόμα και αν το φαινόμενο dotting δεν είναι εμφανές σήμερα μπορεί να γίνει σε κάποια χρόνια αφού είναι γνωστό ότι η πυκνότητα της δότριας εξασθενεί με την πάροδο του χρόνου μέσω μετασχηματισμού των πολύτριχων σε μονότριχα.
Στην περίπτωση του ανωτέρω παραδείγματος (cvial) με διαθέσιμη δότρια 181cm2 και πυκνότητα 85FU/cm2 άρα ποσοστό 1FU στα 6FU (17%) αφαιρέθηκαν στην 1μμ 2552g με ενδεδειγμένο ανώτατο όριο ανά μμ (85x181x0.17=2615). Στην 2μμ αφαιρέθηκαν 2701g λίγο παραπάνω από το ενδεδειγμένο όριο. Πρακτικά η επέμβαση έγινε σύμφωνα με τους ανωτέρω κανόνες.
Η σχεδόν εξαντλημένη δότρια με μαλλί 2mm φαίνεται παρακάτω. Κανένα εμφανές dotting και σωστή ομογενοποίηση.
Για να καταλάβουμε την διαφορά, παρακάτω παραθέτω την γνωστή τακτική των "τετραγώνων" από κλινική με αρκετές μμ στο φόρουμ. Ο σκοπός μας είναι ο υπολογισμός του μέγιστου αριθμού τριχοθυλακίων που μπορούν να εξαχθούν από αυτά τα "τετράγωνα" (ανά επέμβαση) με βάση την προηγούμενη ανάλυση. Η επιφάνεια εξαγωγής (με βάσει και την δικιά μου εμπειρία) κυμαίνεται περί τα 90-100cm2 το πολύ. Αν θεωρήσουμε μια υψηλή πυκνότητα 80FU/cm2 το maximum που μπορεί να εξαχθεί σε 1μμ με αυτόν τον κανόνα είναι: 80x(90-100)x(14%-17%)= 1000-1400FU ανά επέμβαση. Αν η πυκνότητα είναι 90FU/cm2: 1150-1550FU ανά επέμβαση. Αν η πυκνότητα είναι λιγότερη τότε τα νούμερα είναι μικρότερα.
Είναι προφανές ότι σημαντικές υπερβάσεις αυτών των τιμών θα οδηγήσουν στο σύνολο των περιπτώσεων σε απώλεια του πλεονεκτήματος της FUE για κοντό μαλλί και σε κάποιες περιπτώσεις και σε έντονα dotting όπως η παρακάτω φώτο. Επίσης, να τονίσουμε ότι η χρήση όλης της διαθέσιμης περιοχής προϋποθέτει υψηλή τεχνική εξαγωγής αφού η parietal και temporal ζώνες είναι πολύ πιο δύσκολες από την occipital (το ανωτέρω τετράγωνο).
Κλείνοντας, να τονίσω ότι η δότρια είναι το "περιορισμένο κεφάλαιο" κάθε υποψηφίου για μμ. Χρήματα μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα αλλά μπορεί να αποκτηθούν στο μέλλον. Η δότρια (με τα σημερινά δεδομένα) δεν μπορεί να αυξηθεί.
Ως εκ τούτου μην υποεκτιμήσετε τη σημασία της και τη σωστή διαχείριση της γιατί θα το μετανιώσετε. Αργά ή γρήγορα.
Σχολιασμός του παρόντος νήματος μπορεί να γίνει εδώ:
http://www.hairlossgr.com/threads/Συζήτηση-γύρω-από-τις-βασικές-αρχές-μμ.11202/
Τελευταία επεξεργασία: