Πέρα από κάποιες οικουμενικές αξίες (που ούτως ή άλλως δεν τις αγγίζει κάνεις) στη σάτιρα δεν απαγορεύεται και δεν επιβάλλεται τίποτα. Κάνει ο,τι θέλει και αν δεν σου αρέσει απλά προσπερνάς. Ούτε αποστάσεις ούτε ίσα μέτρα και σταθμά.
Ο καθένας ειναι ελευθερος να εκφρασει την αποψη του. Το ιδιο ισχυει και για την σατιρα, το ίδιο ισχύει και για μένα αν θέλω να την κρίνω.
Τα ''επιβάλεται'' και ''απαγορέυεται'' αφορούν το τι χαρακτηριστικά χρειάζεται να έχει η δίκαιη και ποιοτική σάτιρα, και πάλι για τα δικά μου θέλω, τον τρόπο που εγώ θα ήθελα να λειτουργεί η σάτιρα. Για αυτό και ξεκίνησα γράφοντας ''Κατα την ταπεινη αποψη απαγορεύεται''.
Ούτε αποστάσεις ούτε ίσα μέτρα και σταθμά.
Στην πραγματικότητα παραπανω σχολιάζω αρνητικα τις σταθερές αποστάσεις, τα ίδια μέτρα και σταθμα, επειδη ακριβώς θέλω να υπάρχει περισσότερη ευελιξία στην κριτική και κυρίως να είναι δίκαιη. Γενικά ο κόσμος απο οτι βλεπω μπορεί να μην γουστάρει ίσες αποστάσεις (καλα κάνει ως εδώ) αλλα λατρέυει τις fixed αποστάσεις. Την fixed αγιοποίηση του απέναντι στο ''κακό''. Ταυτίζεται με τον ''καλλιτέχνη'' σε αυτήν την αγιοποίηση, ο οποίος θα τον πάρει απο χεράκι σε αυτή την διαδρομη.
Δεν θελω να δω καν την εισαγωγη του Κανακη γιατι θα αναγουλιάσω. Και οχι γιατι διαφωνω με κάτι απο αυτά που θα έχει πει. Δεν είναι αυτό το ποιντ.
Αυτή την στιγμή η Ελληνική σάτιρα είναι εξαιρετικά προβλέψιμη και χαμηλής ποιότητας κατ εμέ. Δες και το παραπάνω άρθρο.